هميشه يا گه گاهي مي شه بعضي لحظه ها رو گم کرد. تو يه نگاه يا تو يه کلام. بايد تو يه حضور مجهول ماند و ماند تا ساعت ها تقديري گنگ را رقم زنند. يه کلمهي دوست دارم چون شهد عسل دنياتو بهشت جاودان مي كنه و گاهي هم چون ذلقوم اونو تلخ و جهنمي مي سازه.
بايد صبر كرد تا آنكه با تو يگانه مي شود را پيدا كرد نه آن كه تصور دوست داشتنش را داري!!
دوست داشتن هديهاي است الهي و گوهري ناياب، حفظش كن و فراموش كن آنچه را كه بايد.
